مُـژده رسـَد از آسـِمان
از غزل ِ پرندگان
ای به خزان نِـشستگان
باز بهار میرسد...
.
میرَوَد اندوه ِ زمان
خنده نـِشینـد به لـَبان
ای ز خوشی گــُسَستگان
باز بهار میرسد...
.
کینه ز دل دِروُ کـنید
عـشق ز هم گِـرُو کنید
مِـهر دهید به بستگان
باز بهار میرسد...
.
با همه پیدا وُ نهان
آمَـدِگان وُ رفتگان
با غم ِ درگذشتگان
باز بهار میرسد
باز بهار میرسد...
تازه میفهمم که آری .. عاشقـَت هستم
تازه حالا که حضورَت رفته از دستم !
.
باز امشب با خیالت همنشینم من
با خیالت مِی نخورده واله وُ مستم !
.
روزگار کز تـو جـُدایم کرده باکی نیست
منکه پیمان ِ دلـَت را با دلم بستم !
.
گر نبوده عشق ِ تـو سهم ِ من از دنیا
پس چرا من کوزه ی عشق ِ تـو بشکستم ؟!
.
آنچنان در وَصف ِ عشق ِ تـو غزل گفتم
کز حِصار ِ خلوت ِ تنهایی ام رَستـَم !
.
عطر ِ تـو اینک درون ِ شعر ِ من جاری ست
آه .. من اکنون به آغوش ِ تـو پیوستـَم ...!
.
گاه تـو انگیزه ی آرامش وُ ذوق ِ عملم میشوی
گاه دلیل ِ عصبانیت وُ خشم وُ جـَدَلم میشوی !
.
گاه گــُریزان شـَوَم از یادِ تـو وُ نام ِ تـو
گاه چنان وردِ زبانی که ضرب المثلم میشوی !
.
گاه چه دوری ز خیال ِ من وُ رؤیای من
گاه چه نزدیک ..که انگار بـغلم میشوی !
.
گاه خیالت بـبرد روح ِ مرا تا خـُدا
گاه تـو اغواگر ِ افکار ِ خوش ِ مُـبتذلم میشوی !
.
گاه شـَوَد سمت ِ نگاهت متوجّـه به من
گاه که اصلاً نمیبینی ام وُ بی مَحـَلم میشوی !
.
گاه شـَوی تلخ بکامَـم که بَـد میشوی
گاه که خوبی تـو عشقم عسلم میشوی !
.
گاه به وَجد آیم وُ از شوق ِ تـو شاعر شـَوَم
گاه که نه دائم تـو جان ِ غـزلم میشوی !
.
گاه وُ بیگاه ندارد همه ی من تـویی
زندگی ام هستی وُ حتــّی اَجـَلم میشوی !
.
