بزن مطرب

به سَـر امشب هوای یار دارم

هوای لحـظه ای دیـدار دارم !

.

هوای گریه دارم .. گریه ی زار

بزن مُطرب .. بزن آن زخمه بر تار ...

.

بزن آهنگ ِ غمگین تا بسوزم

بسوزم با غم ِ این حال وُ روزم ...

.

کسی از حال ِ قلبم باخـبر نیست

بزن مُطرب که ساز ِت بی ثمر نیست !

.

سَـبـُک میشه دلم از سوز ِ این ساز

بزن مُطرب .. بزن باز وُ بزن باز ...

.

بذار بُـغـض ِ گــَلوم بشکافه از هم

بذار خالی بشه این سیـنه از غم ...

.

بذار اشک ِ چـشام شُـرشُـر بریزه

طبیـبم باش که احساسم مریضه !

. 

دلم میخواد برهنه باشم امشب

تـنم داغه .. دارم میسوزم از تب !

.

میخوام از مِی بشم بی عقل وُ بی هوش 

بزن مُطرب .. بزن پـیکی تو هم نوش ...

.

تو امشب درد ِ من رو چاره سازی

بزن مُطرب چه غوغا مینـَوازی ...!

.

تو بنـْواز تا منم با تو بخونم

بذار آواز شه شعـر ِ جُـنونم !

. 

بخونم با دلی نالان از عشق 

امان وُ وای امان از عشق .. از عشق

امان وُ وای امان از عشق .. از عشق

.

به رسم ِ پیمان شکنان

آیَـد که تـو هـم مرا زمانـی فراموش کــُنی

چون بَـرق رسـَد فروغ ِ شمع خاموش کـنی

.

آیـَد که تـو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان

از جام ِ می ِ جـفا شبی خنده کـُنان نوش کُـنی

.

آنگاه که من چو جامه ای کـُهنه دل آزار شـَـوَم 

آیـَد که تـو آن جامه که نوتر است تـنپوش کُـنی

.

در مَحفل ِ دل دادگی رسم چنین است که تا

هر آنکه رُبایـَد ز دلـَت دل؛ در آغـوش کـُنی

. 

آنـدَم که حواسـَت رَوَد از لـَحـن ِ صدایـی غمـّاز 

من هرچه بخوانم غزل ِ عشق ! تـو کِی گوش کـنی ؟!

.

تازه میفهمم که آری عاشقت هستم

تازه میفهمم که آری .. عاشقـَت هستم 

تازه حالا که حضورَت رفته از دستم !

‌.

باز امشب با خیالت همنشینم من 

با خیالت مِی نخورده واله وُ مستم !

.

روزگار کز تـو جـُدایم کرده باکی نیست

منکه پیمان ِ دلـَت را با دلم بستم !

.

گر نبوده عشق ِ تـو سهم ِ من از دنیا 

پس چرا من کوزه ی عشق ِ تـو بشکستم ؟!

.

آنچنان در وَصف ِ عشق ِ تـو غزل گفتم

کز حِصار ِ خلوت ِ تنهایی ام رَستـَم !

.

عطر ِ تـو اینک درون ِ شعر ِ من جاری ست

آه .. من اکنون به آغوش ِ تـو پیوستـَم ...!

.

زیر ِ بار ِ غصه

به تنگ آمد دلم از بس دُچار ِ رنج وُ غم شد

صدای هـِق هـِقـم زیر آمد امّا ناله بـَم شد

.

چنان پـُر کرد از غم در مـِیـَم ساقی ِ گـَردون

شـرابم خون ِ دل خوردن شد وُ مَـستیـم اَلـَم شد

.

ز بـَس دنیا همه غـمهای دورانـش به من داد 

فــُزون شـُد بـَهر ِ مـَردُم شادِمانی؛ غـصّه کم شد

.

تمام ِ عـُمر کـوشـیـدم ز من قـلبی نرَ نجـَد

دریغا ! حاصلم رنـج وُ عذاب ِ دَم به دَم شد

.

به پای دل قــَدَم بُـگـذاشـتم در وادی ِ عـشق

ولی افسوس .. دل با پای نفـرت همقــَدَم شد

.

حساب ِ جـمع ِ هر لحظه ز عـمرم را شـِمـُردم

نتـیجه : غـصه صدها .. شادِمانی بی رقم شد !

.

کشیـدم بار ِ سنگیـن ِ تحـمّـل را به دوشـَم

کـمر طاقـت نیاورد .. زیر ِ بار ِ غـصّه خـَم شد

.

ز چـشمانم فرو آمد سِـر ِشکِ غـصّه هایم

لب ِ خشکیده ام از آب ِ دیده پـُر ز نـَم شد

.