در طلب ِ تو ...

در ظـلمت ِ شـب ماه ِ منی .. قـمر نخواهـم

پایان ِ شبانگاه ِ منی .. سَـحـَر نخواهـم

.

آتـش شـده از عـشق ِ تـو گرمای وجـودم

تـو شراره ی جان ِ منی .. شـَرَر نخواهـم

.

بـیـرون نـرَوَد هوایـَت از سـَرم که یکـدم 

بی هوای تـو سـَر به تـنم دگـر نخواهـم

.

پـَر میکـشم از تـو سوی بیکرانه ی عشق 

تـو خود پـَر ِ پـروازی وُ بال وُ پـَر نخواهـم

.

می آیـَم وُ می آیـَم وُ از گــُذرگه ِ دل 

راهی ِ رَه ِ تـو میـشوم .. گــُذر نخواهـم

. 

جنگی ست میان ِ من وُ دل در طلب ِ تـو

پـیروزی ِ دل باید وُ من ظـفر نخواهـم

.

آن تـیر ِ نگاهی که زدی به سـمت ِ قـلبـم

خود محافـظ ِ جان ِ من است سِـپـَر نخواهـم

.

از عـشق ِ تـو با نابـلدی غـزل نوشـتـم ! 

اوج ِ هـنر اینجاست وُ بـَس ! هـنر نخواهـم

. 

مهمان شدم از سوی خـودم به قهوه ای تـلخ 

با یاد ِ تـو میـنوشـمش وُ شِکــَر نخواهـم

.

دوستت دارم هنوزم ...

دوستت دارم هنوزم با تمام ِ تار وُ پودم

من همان هستم که روزی عاشق ِ زار ِ تو بودم

.

از همان روزی که بستم عهد ِ قلبت را به قلبم

تا به امروز با دل وُ جان عشق ِ پاکت را سُـتودم

.

هر شب اینجا با خـُدایم از تو در راز وُ نیازم

بر سر ِ سجّاده ی عشق ِ تو در حمد وُ سُجـودم

.

عشق ِ من امشب دوباره در خیالت غـَرق گـشتم

پـُر شدم از عطر ِ یادَت .. در هوایَت پَر گـشودم

.

اشک میریزم به یاد ِ لحظه های با تو بودن

یاد ِ آن شبها که آرام در کنار ِ تو غـُنودم

.

تو نمیدانی ولی من هستی ام با تو عجین است

جز به عشق ِ تو نماندم .. جز به عشق ِ تو نبودم

.

دوستت دارم هنوزم تا نفس در سینه دارم

این غزل را هم برای عشق ِ پاک ِ تو سـُرودم ...

.

هَوَس یا عشق ؟ یا عادت ؟

هـَوَس یا عـشق ؟ یا عادت ؟ کـُدامَش ؟

هر آنچه دوست داری تو بنامَش

.

ولی من گویَـمَـش رؤیای زیبا

که شیرین است فقط در خواب کامَـش

.

اگر دیدی کسی گفت عاشقم من

بدان شعر وُ غزل باشد کلامَـش

.

وگرنه عـشق در این عصر وُ دوران

کجا بوده ؟ که من گویم سلامَـش !

.

هر آنکس که رسانـَد بر تو نفعی

تو آنگاه میزنی جامَت به جامَـش

.

دگر پس عاشقی معنا ندارد

دُکان و دَکّه بازار است تمامَـش

.

سُرودم این غزل آگاه گردی

کُـنی تدبیر با خود از پیامش

.

از شوق ِ سایه (هوشنگ ابتهاج)

شِعرَت مُـنوَّر است .. تابنده چون سِراج 

نور ِ هدایتی "هوشنگ ِ ابتهاج"

.

اشعار ِ ناب ِتـو اعجاز ِ واژه هاست

زین قدرت ِ قلم میمانم هاج وُ واج !

.

شاه ِ غزل تویی .. چون تـو ندیده ام  

این سـَبک را چه خوب جان دادی وُ رَواج !

.

مُـلک ِ قلم شدی از جانب ِ خـُدای 

این مُـلک ثروتی ست بهتر ز تخت وُ تاج !

.

تا از شراب ِ شعر مَخمور ِ "سایه" ام 

دیگر به باده وُ مِی پس چه احتیاج ؟!

.

این شعر ِ ناتوان از شوق ِ "سایه" است 

در راه ِ عشق او جان وُ دلم حراج ...

.