نه کسی را دوست دارم.. نه کسی در دل ِ من هست
نه کسی همرهِ عشق ِ دل ِ ناقابل ِ من هست
.
نه دگر تشنه ی عشقم.. نه دگر برده ی احساس
بعد از این کِـبر وُ سیاهی همه جا با دل ِ من هست
.
عشق .. شادی وُ محبَّت همه ارزانی ِ دُنیا
که فقط گوشه ی عُزلـَت حقّ ِ آب وُ گِل ِ من هست
.
آه وُ نفرین ِ دو عالم به من وُ بخت ِ سیاهم
که در آغاز ِ جوانی اینچنین حاصل ِ من هست
.
چه کسی صاحب ِ دنیاست که چنین عـدل ندارد ؟!
که دگر کرده فراموشم وُ ناغافل ِ من هست
.
رسیدی با سِـلاح ِ گرم ِ احساس .. دل ِ سَـرسَخـتمو مغلوب کردی
زدی تیر ِ محبـّت رو به قلبم .. خودت رو پیـش ِ من محبوب کردی
.
دوباره زنده شد احساسم انگار .. تو در من عـشق رو بیدار کردی
کویـر ِ خشکِ قلب وُ باورم رو رسیدی با دلِت گـُلزار کردی
.
برام از عـشق گفتی .. از قـشنگیش .. تنم لرزید وُ قلبم زیر وُ رو شد
نگاهم با همه بدبینیا با جهانی تازه انگار روبرو شد
.
تـویی حالا برام تـنها بهانه برای گـفتن ِ شعـر از قشنگی
رسیدی وُ درونم پـُر شد از عشق .. شـُدم باز غـرق ِ رؤیاهای رنگی
.
بگو بازم برام یار ِ قدیمی .. بگو از عاشقی هرچی میدونی
بگو تنهام نمیذاری وُ هستی .. بگو که تا ابـد پیـشم میمونی
.
بمون با من دلیل ِ شادی ِ دل .. بمون تا غم توی سیـنم بمیره
بگیر از من تمام ِ غصّه ها رو .. که از تـو قـلب ِ مُردَم جون میگیره
.
تو که مثل ِ گلای یاس ِ خوشبو پـُر از زیبائی وُ احساس هستی
دل ِ من که یه گـُلدون ِ شکـَستـَست .. ولی بازم توو این گلدون نشستی
.
فـَدای بی ریاییت مهربونم که من رو لایق ِ مِهر ِت میدونی
چه خوبه که تو رو دارم دوباره .. چه خوب که باز تو با من همزبونی
.
توی ِ یک صـُبح ِ قشنگ .. میون ِ اهل ِ جـُنوب
با یه استکان ِ چای کنار ِ آتیش وُ چوب
.
نون ِ داغ وُ تازه که بوی زندگی میده
رُطب وُ خـُرماهای تازه از نخل رسیده
.
سـَر ِ سـُـفره میاریم با یه احساس ِ قشنگ
یجایی زیر ِ همین آسمونای یرنگ
.
جایی که مردمونش باصفا وُ خاکـیـَن
همشون مثل ِ هَـمَن .. آدمای ِ پاکـیـَن
.
خوزستان مال ِ منه ... مال ِ تـو .. مال ِ همه
سرزمین ِ شادی که توو دلِـش پُـر از غـمه ...
.
اینجا انقـد خوبه که مردمش دوسِـش دارن
واسه آباد کردنِـش ندیدم کـم بذارن
.
مردمش اهل ِ دلـَن .. اهل ِ موسیقی وُ ساز
هم نِی انبون میزنن .. هم دَف وُ تــُنـبک وُ جاز
.
همه شیک وُ خوش لباس توو دیار ِ خودشون
فرقـیـَم نمیکنه پـیر باشن یا که جـَوون
.
خوزستانی عاشقه .. عاشق ِ شادی وُ شور
عاشق ِ ماهی خوری اونم از نوع ِ صـُبور
.
قهوه ی لـذیذ وُ تلخ .. چای ِ هِـل یا دارچینی
لب ِ کارون میبرن دور ِ هم شب نشینی
.
جـلوی مهمونشون قـلیه ماهی میذارن
هرچی چیز ِ خوب دارن واسه مهمون میارن
.
آخه خـوزستانیا مردمی مهربونن
خوبی توو ذاتشونه .. همیشه خوب میمونن
.
خاک ِ خوزستان ِ من خاک ِ عاشق پَروَره
هرکی توش پا بذاره دل ِ اونو میبره
.
خوزستان مال ِ منه .. مال ِ تـو .. مال ِ همه
سرزمین ِ شادی که توو دلِـش پُـر از غـمه ...
.
