در جنگ میان عقل وُ دل

شعرواره های دلم را پُر از عین وُ شین وُ قاف میکنم

با هر واژه ی عشق دور ِ کعبه ی یادت طواف میکنم

.

در جنگ ِ میان ِ عقل وُ دل همه را میکـُشم ولی

تا میرسم به نام ِ تـو اسلحه ام را غلاف میکنم !

.

عشق ِ کاغذی

یک استکان ِ چای .. یک کاغـذ وُ قلم

یک نیمه ی شب وُ یک عـشق در دلم ...

.

حسّی پـُر از هوس .. فکری پـُر از گناه 

شعـری که میشود همـوَزن ِ اشک وُ آه ...

.

با واژه ها قـلم همخواب میـشود 

کاغذ به زیرشان مِحراب میشود ...

.

محصول ِ این وصال شاید غـزل شود

امّا نه شاید این شعر مبتـذل شود !

.

دارد چه میکند با واژه ها قلم ؟!

گویی تو جای شعر هستی مقابلم !

.

مَرز ِ خیال وُ تو باریک میشود !

دارد تنت به من نزدیک میشود ...!

.

احساس ِ بوسه ها .. آن گرمی ِ نگاه

اینها خیال نیست ! هستی کنارم آه ...

. 

اوهام ِ بودنت عـین ِ حقـیقـت است !

این عشق ِ کاغذی سرشار ِ لذت است ...

.

بر روی کاغـذم برگشت استکان

شد چای مثل ِ رود بر شعر ِ من روان ...

.

چه خوب که باز تو با من همزبونی

رسیدی با سِـلاح ِ گرم ِ احساس .. دل ِ سَـرسَخـتمو مغلوب کردی

زدی تیر ِ محبـّت رو به قلبم .. خودت رو پیـش ِ من محبوب کردی

.

دوباره زنده شد احساسم انگار .. تو در من عـشق رو بیدار کردی

کویـر ِ خشکِ قلب وُ باورم رو رسیدی با دلِت گـُلزار کردی

.

برام از عـشق گفتی .. از قـشنگیش .. تنم لرزید وُ قلبم زیر وُ رو شد

نگاهم با همه بدبینیا با جهانی تازه انگار روبرو شد

.

تـویی حالا برام تـنها بهانه برای گـفتن ِ شعـر از قشنگی

رسیدی وُ درونم پـُر شد از عشق .. شـُدم باز غـرق ِ رؤیاهای رنگی

.

بگو بازم برام یار ِ قدیمی .. بگو از عاشقی هرچی میدونی

بگو تنهام نمیذاری وُ هستی .. بگو که تا ابـد پیـشم میمونی

.

بمون با من دلیل ِ شادی ِ دل .. بمون تا غم توی سیـنم بمیره

بگیر از من تمام ِ غصّه ها رو .. که از تـو قـلب ِ مُردَم جون میگیره

.

تو که مثل ِ گلای یاس ِ خوشبو پـُر از زیبائی وُ احساس هستی

دل ِ من که یه گـُلدون ِ شکـَستـَست .. ولی بازم توو این گلدون نشستی

.

فـَدای بی ریاییت مهربونم که من رو لایق ِ مِهر ِت میدونی

چه خوبه که تو رو دارم دوباره .. چه خوب که باز تو با من همزبونی

.

از شوق ِ سایه (هوشنگ ابتهاج)

شِعرَت مُـنوَّر است .. تابنده چون سِراج 

نور ِ هدایتی "هوشنگ ِ ابتهاج"

.

اشعار ِ ناب ِتـو اعجاز ِ واژه هاست

زین قدرت ِ قلم میمانم هاج وُ واج !

.

شاه ِ غزل تویی .. چون تـو ندیده ام  

این سـَبک را چه خوب جان دادی وُ رَواج !

.

مُـلک ِ قلم شدی از جانب ِ خـُدای 

این مُـلک ثروتی ست بهتر ز تخت وُ تاج !

.

تا از شراب ِ شعر مَخمور ِ "سایه" ام 

دیگر به باده وُ مِی پس چه احتیاج ؟!

.

این شعر ِ ناتوان از شوق ِ "سایه" است 

در راه ِ عشق او جان وُ دلم حراج ...

.