وَ هِـی بهار می آید وُ هِـی پاییـز میگذرد
وَ روزگار ِ من همچنان غـَم آمیـز میگذرد ...
.
عُمری که آب ِ روان است وُ ز لب ِ جوی میرَوَد
از میان ِ گلوی ِ من بُـرّان چو تیـغ ِ تیـز میگذرد ...
.
گویَـند گذر ِ زمان طلاست وَ ارزش دارد
پس عـُمر ِ گِران ِ من چه که ناچیز میگذرد ؟
.
ای خدا مَرا بـبیـن وُ خوب تماشا کـُن
که چگونه اشکهایـَم ز دیده خونریز میگذرد ...
.
من همان بنده ی پُـر نیاز ِ توام که به زور
هر لحظه ز عـُمرم به تقـوی وُ پرهیـز میگذرد ...
.
خسته ام دیگر از این روزهای پُـر تکرار
از امروز وُ فرداهای پوچی که یکریز میگذرد ...
تا کِی چـَشم ِ امیـد ببندم به فردای نآمـده ؟
چقـدر تحمُّـل کنم وَ بگویـم این نیـز میگذرد ...؟
.
