آیَـد که تـو هـم مرا زمانـی فراموش کــُنی
چون بَـرق رسـَد فروغ ِ شمع خاموش کـنی
.
آیـَد که تـو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان
از جام ِ می ِ جـفا شبی خنده کـُنان نوش کُـنی
.
آنگاه که من چو جامه ای کـُهنه دل آزار شـَـوَم
آیـَد که تـو آن جامه که نوتر است تـنپوش کُـنی
.
در مَحفل ِ دل دادگی رسم چنین است که تا
هر آنکه رُبایـَد ز دلـَت دل؛ در آغـوش کـُنی
.
آنـدَم که حواسـَت رَوَد از لـَحـن ِ صدایـی غمـّاز
من هرچه بخوانم غزل ِ عشق ! تـو کِی گوش کـنی ؟!
.
