به رسم ِ پیمان شکنان

آیَـد که تـو هـم مرا زمانـی فراموش کــُنی

چون بَـرق رسـَد فروغ ِ شمع خاموش کـنی

.

آیـَد که تـو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان

از جام ِ می ِ جـفا شبی خنده کـُنان نوش کُـنی

.

آنگاه که من چو جامه ای کـُهنه دل آزار شـَـوَم 

آیـَد که تـو آن جامه که نوتر است تـنپوش کُـنی

.

در مَحفل ِ دل دادگی رسم چنین است که تا

هر آنکه رُبایـَد ز دلـَت دل؛ در آغـوش کـُنی

. 

آنـدَم که حواسـَت رَوَد از لـَحـن ِ صدایـی غمـّاز 

من هرچه بخوانم غزل ِ عشق ! تـو کِی گوش کـنی ؟!

.

جامه ی عشق بر تنم اندازه نیست

من به بـدبخـتـی عادت کرده ام

بر چـُنین سختی عادت کرده ام

.

جامه ی عشق بر تـنم اندازه نیست

من به بـی رَخـتـی عـادت کــرده ام

.

من ِ بیچاره !

دوستانم را که میـبـیـنم بـیـزار میـشـوم از بودن

چرا آنها همه خـوشـبخـت شده اند .. امّا من ؟

.

هر کـُدام تا بـحال هـزار جامه عـوض کـردنـد

 من هـنـوز مانـده ام با همـیـن یلا پـیـرهـن !

.

دوسـتانم رفـتـند وُ رسـیـدند به یک جایـی

من ِ بیچاره دست وُ پا میـزنم در این مانـدن !

.

نقـش ِ بـَر آب شـدند هرچه آرزو داشـتم 

کارم شده با خـیال ِ خامـشان بــِسَـر بردن !

.

حالا شـما بگـویـید دوسـتان ِ خـوشـبخـتـم

بـرای من زنـدگـی بهـتـر است یا مـُردن ؟!

.