به رسم ِ پیمان شکنان

آیَـد که تـو هـم مرا زمانـی فراموش کــُنی

چون بَـرق رسـَد فروغ ِ شمع خاموش کـنی

.

آیـَد که تـو هم به رَسم ِ دیرینه ی پیمان شکنان

از جام ِ می ِ جـفا شبی خنده کـُنان نوش کُـنی

.

آنگاه که من چو جامه ای کـُهنه دل آزار شـَـوَم 

آیـَد که تـو آن جامه که نوتر است تـنپوش کُـنی

.

در مَحفل ِ دل دادگی رسم چنین است که تا

هر آنکه رُبایـَد ز دلـَت دل؛ در آغـوش کـُنی

. 

آنـدَم که حواسـَت رَوَد از لـَحـن ِ صدایـی غمـّاز 

من هرچه بخوانم غزل ِ عشق ! تـو کِی گوش کـنی ؟!

.

شور ِ شب ِ مستی ام

ای غم ِ تـو شـور ِ شب ِ مستی ام

خوب به زنجیر ِ دلـَت بستی ام !

.

با دلم از عشق چنان دَم زدی  

تا که مرا از خود ِ من رَستی ام !

.

رسم وُ ره ِ عاشقی ام دادی وُ

با غم ِ دلدادگی پیوستی ام

.

رفته ای امّا هنوزم تویی

بود وُ نبودم همه ی هستی ام !

.

من ز غم ِ عشق ِ تـو شاعر شدم  

از غم ِ آن عشق که بُـگسَستی ام !

.

فوت وُ فـَن ِ عاشقی ام را ببین 

خوب نگاه کن تـو زبـَردستی ام !

.