خدایا شـُکر بر هر چیز دادی
وَ باز هم شـُکر اگر چیزی ندادی !
.
مرا شرمنده کردی زینهمه غم
خدایا بر سرم منـَّت نهادی !
.
نمیدانم مگر از من چه دیدی
که بر رویم در ِ محنـَت گشادی ؟!
.
چرا با مردم ِ دنیا مُوافق
ولی با من همیشه در تضادی ؟
.
یکی را غرق در عیش وُ سروری
یکی را مثل ِ من جـُز غم ندادی !
.
خدایا حکمتت را شـُکر .. امّا
دگر بر تو ندارم اعتمادی !
.
روز ِ مرگم سـر ِ قـبرم دوستان تاج ِ گلایوُل نبـَرید
نرگس وُ مریم وُ مینا وُ اقاقی گــُل ِ سُـنـبل نبـَریـد
.
من فـقط عاشـق ِ رُز بـودم وُ آن هم رز ِ قرمز رز ِ سُـرخ
شاخـه ای ساده کـفایت کـُـنـَدَم .. پـس به تجـمّـل نبرید
.
وقت ِ تـشیـیـع هـمگی از زن وُ از مَرد خـودآرا باشـید
نـشـوَد مجلس ِ من بـی بَـر وُ رو ؟! آدم ِ اُمّـُـل نبـَریـد
.
دوست دارم غزل وُ مـثنوی وُ قـطـعه بخوانید آنگاه
ببـَرید دفتری از شعر، فقط سوره وُ شش قـُل نبرید
.
روحـَم از شـیـوَن وُ زاری ِ عـزیـزان بخـدا میـرنجـَد
هرکـه را نیست غم ِ هجرت من تاب وُ تحمّـل نبرید
.
راسـتـی بَـعـد ِ چـِـهـِل سـنگ مرا آبـی ِ نـیلی بزنـیـد
وَ پـَس از آن سـَر ِ قـبرم گر که رفـتید دگر گــُل نبرید
.
دوستانم را که میـبـیـنم بـیـزار میـشـوم از بودن
چرا آنها همه خـوشـبخـت شده اند .. امّا من ؟
.
هر کـُدام تا بـحال هـزار جامه عـوض کـردنـد
من هـنـوز مانـده ام با همـیـن یلا پـیـرهـن !
.
دوسـتانم رفـتـند وُ رسـیـدند به یک جایـی
من ِ بیچاره دست وُ پا میـزنم در این مانـدن !
.
نقـش ِ بـَر آب شـدند هرچه آرزو داشـتم
کارم شده با خـیال ِ خامـشان بــِسَـر بردن !
.
حالا شـما بگـویـید دوسـتان ِ خـوشـبخـتـم
بـرای من زنـدگـی بهـتـر است یا مـُردن ؟!
.
یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم
با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم
.
منکه گمان میکردم عشقم جاو ِدان است
حالا به زور ِ روزگار از او جـُدایَم
.
آنقـدر دورم کرد فلک از دیدِگانش
گرمای عشقش هم دگر رفت از هوایم
.
آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم ؟
با دردِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم ؟!
.
ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم
اشکی نمی آید دگر از چـَشم هایم
.
حتـّی گلویم هم دگر قدرت ندارد
بـفشارد وُ خالی کند این بُـغض هایم
.
شبـها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم
با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُـنج ِ خـَفایم
.
شاید چُنین گردد که روزی او بخواند
حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم !
.
