یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم
با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم
.
منکه گمان میکردم عشقم جاو ِدان است
حالا به زور ِ روزگار از او جـُدایَم
.
آنقـدر دورم کرد فلک از دیدِگانش
گرمای عشقش هم دگر رفت از هوایم
.
آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم ؟
با دردِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم ؟!
.
ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم
اشکی نمی آید دگر از چـَشم هایم
.
حتـّی گلویم هم دگر قدرت ندارد
بـفشارد وُ خالی کند این بُـغض هایم
.
شبـها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم
با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُـنج ِ خـَفایم
.
شاید چُنین گردد که روزی او بخواند
حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم !
.
