من و اندوه و حسرت

یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم 

با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم

.

منکه گمان میکردم عشقم جاو ِدان است

حالا به زور ِ روزگار از او جـُدایَم

.

آنقـدر دورم کرد فلک از دیدِگانش

گرمای عشقش هم دگر رفت از هوایم

.

آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم ؟

با دردِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم ؟!

.    

ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم

اشکی نمی آید دگر از چـَشم هایم

.

حتـّی گلویم هم دگر قدرت ندارد

بـفشارد وُ خالی کند این بُـغض هایم

.

شبـها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم

با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُـنج ِ خـَفایم

.

شاید چُنین گردد که روزی او بخواند

حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم !

.

عشق تو ...

عشق ِ تو برای من چه ارزشمند است 

با یاد ِ تو تا هست دلم خـُرسَند است

. 

غیر از تو کسی درون ِ قلبم ننشست 

تا هست دلم به عشق ِ تو پابند است

.

هرچند دلم گدای عشق ِ تو شـُدَست

تا مِهر ِ تو در اوست ثروتمند است  !

.

گر طالع ِ من پُـر از غم وُ بدبختی ست

با عشق ِ تو امّا سعاتمند است !

. 

از دوری ِ تو اشک  ز چَـشمم جاری ست

با فکر ِ تو در کـُنج ِ لبم لبخند است

. 

گر دست ِ فـَلَک از تو جـُدا کرد مَرا

زنجیر ِ دلم با دل ِ تو پیوند است

. 

دوری ِ تو تلخ است برایم ولی

امـّید ِ تو شیرین مثال ِ قند است !

.

من هم پر و بالی داشتم ...

ای خوش آن روز که من هم پـَر وُ بالی داشتم 

کـفتـر ِ جـَلـد ِ تـو بودم.. شـور وُ حالی داشتـم

.

هـمه ی دلـخوشـی ام گرمی ِ دستان ِ تـو بــود

مــأمـن ِ اَمـنـی وُ آســـوده خـیـالــی داشـــتــم

.

جای من اینجا نیست !

جای ِ من اینجا نیست .. من ز دنیا سـیرم

از خودم ناراضی .. از خدا دلگـیرم

.

گاه، از زندگی ام جان به لب می آیـد

این چه بخـتی ست مرا ؟ وای از این تـقـدیرم !

.

جای ِ من اینجا نیست .. آه .. باید بـرَوَم 

آخر از این دنیا رَخـت بر میگـیرم ...

.

بعـدِ مرگم آنگاه قـدر ِ من میـفهمند 

آن کسانی که ز پُـشـت میزدند شمشـیرم !

.

جای ِ من اینجا نیست .. من درون ِ قـفسم

باری آزادم کن .. بـِگــُـشا زنجـیرم 

.

منم آن مرغی که حـسرتـش پرواز است  

گـر مرا اوج دهند بال وُ پَـر میگـیرم

.

جای من اینجا نیست .. چه کسی میفهمد ؟!

تـو مرا یاری کن دل ِ بی تـقـصیرم

.