از هرچه بدم آمد

از هرچه بَـدَم آمد آخر به سَـرَم آمد

هر آنچه نمیخواستم؛ آن دُور وُ بَـرَم آمد

.

آن چیز که در چَشمَم چون خار فـُرو میرفت 

هرجا که نظر کردم پـیش ِ نظرم آمد

.

وصیت

روز ِ مرگم سـر ِ قـبرم دوستان تاج ِ گلایوُل نبـَرید

نرگس وُ مریم وُ مینا وُ اقاقی گــُل ِ سُـنـبل نبـَریـد

.

من فـقط عاشـق ِ رُز بـودم وُ آن هم رز ِ قرمز رز ِ سُـرخ

شاخـه ای ساده کـفایت کـُـنـَدَم .. پـس به تجـمّـل نبرید

.

وقت ِ تـشیـیـع هـمگی از زن وُ از مَرد خـودآرا باشـید

نـشـوَد مجلس ِ من بـی بَـر وُ رو ؟! آدم ِ اُمّـُـل نبـَریـد

.

دوست دارم غزل وُ مـثنوی وُ قـطـعه بخوانید آنگاه

ببـَرید دفتری از شعر، فقط سوره وُ شش قـُل نبرید

.

روحـَم از شـیـوَن وُ زاری ِ عـزیـزان بخـدا میـرنجـَد

هرکـه را نیست غم ِ هجرت من تاب وُ تحمّـل نبرید

.

راسـتـی بَـعـد ِ چـِـهـِل سـنگ مرا آبـی ِ نـیلی بزنـیـد

وَ پـَس از آن سـَر ِ قـبرم گر که رفـتید دگر گــُل نبرید

.

من ِ بیچاره !

دوستانم را که میـبـیـنم بـیـزار میـشـوم از بودن

چرا آنها همه خـوشـبخـت شده اند .. امّا من ؟

.

هر کـُدام تا بـحال هـزار جامه عـوض کـردنـد

 من هـنـوز مانـده ام با همـیـن یلا پـیـرهـن !

.

دوسـتانم رفـتـند وُ رسـیـدند به یک جایـی

من ِ بیچاره دست وُ پا میـزنم در این مانـدن !

.

نقـش ِ بـَر آب شـدند هرچه آرزو داشـتم 

کارم شده با خـیال ِ خامـشان بــِسَـر بردن !

.

حالا شـما بگـویـید دوسـتان ِ خـوشـبخـتـم

بـرای من زنـدگـی بهـتـر است یا مـُردن ؟!

.

صدای عشق

صدایَش را شنیدم جان گرفتم

ز کُـفر افتادم وُ ایمان گرفتم !

. 

چنان عطر ِ کلامَـش تازه ام کرد

که گویی غـُسل در باران گرفتم !

.

غمین وُ خسته وُ سرگشته بودم

ولی با صُحبَـتـَش سامان گرفتم !

.

کلام ِ دلنشینـَش شعر ِ نـَغـزی ست

که از آن مَطلَع ِ تابان گرفتم !

.

ز نـَجوایَـش درونم زیر وُ رو شد

هرآنچه خواست قلبم، آن گرفتم !

.

مرا حاجت از این خوشتر نباشد

که در اوج ِ غم از یزدان گرفتم !

.

عجب حال ِ خوشی دارم من امشب 

که جان ِ تازه از جانان گرفتم !

.