با بال ِ دل شکسته ...

با دَهـر اگر شـَوی هم آواز خوش است

با غصّه وُ غم گـر بزنی ساز خوش است

.

بُـگذار که روح از قـفـس ِ تــَن بـرَهـَد 

با بال ِ دل ِ شکسته پـَرواز خوش است

.

با باور ِ خیالش ...

دیشب هوای یارم خواب وُ خیالی ام کرد

یادِ نگاهِ مَستـَش حالی به حالی ام کرد ...

.

با باور ِ خیالـَش تا اوج ِ عـشق رفتم

عشقـَش چو باده ی ناب از غـُصّه خالی ام کرد ...

.

من و اندوه و حسرت

یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم 

با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم

.

منکه گمان میکردم عشقم جاو ِدان است

حالا به زور ِ روزگار از او جـُدایَم

.

آنقـدر دورم کرد فلک از دیدِگانش

گرمای عشقش هم دگر رفت از هوایم

.

آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم ؟

با دردِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم ؟!

.    

ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم

اشکی نمی آید دگر از چـَشم هایم

.

حتـّی گلویم هم دگر قدرت ندارد

بـفشارد وُ خالی کند این بُـغض هایم

.

شبـها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم

با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُـنج ِ خـَفایم

.

شاید چُنین گردد که روزی او بخواند

حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم !

.