دلم پیش ِ تو گیر باشد ...

هوای سرد ِ بارانی وُ زمهریر باشد

چایی ِ داغ همراه ِ با شکرپنیر باشد

.

من باشم وُ یک پنجره رو به حیاط خلوت

آواز بخوانم وُ دلم پیش ِ تو گیر باشد

.

عشق ِ کاغذی

یک استکان ِ چای .. یک کاغـذ وُ قلم

یک نیمه ی شب وُ یک عـشق در دلم ...

.

حسّی پـُر از هوس .. فکری پـُر از گناه 

شعـری که میشود همـوَزن ِ اشک وُ آه ...

.

با واژه ها قـلم همخواب میـشود 

کاغذ به زیرشان مِحراب میشود ...

.

محصول ِ این وصال شاید غـزل شود

امّا نه شاید این شعر مبتـذل شود !

.

دارد چه میکند با واژه ها قلم ؟!

گویی تو جای شعر هستی مقابلم !

.

مَرز ِ خیال وُ تو باریک میشود !

دارد تنت به من نزدیک میشود ...!

.

احساس ِ بوسه ها .. آن گرمی ِ نگاه

اینها خیال نیست ! هستی کنارم آه ...

. 

اوهام ِ بودنت عـین ِ حقـیقـت است !

این عشق ِ کاغذی سرشار ِ لذت است ...

.

بر روی کاغـذم برگشت استکان

شد چای مثل ِ رود بر شعر ِ من روان ...

.

خوزستان مال منه

توی ِ یک صـُبح ِ قشنگ .. میون ِ اهل ِ جـُنوب

با یه استکان ِ چای کنار ِ آتیش وُ چوب

.

نون ِ داغ وُ تازه که بوی زندگی میده

رُطب وُ خـُرماهای تازه از نخل رسیده

.

سـَر ِ سـُـفره میاریم با یه احساس ِ قشنگ  

یجایی زیر ِ همین آسمونای یرنگ

.

جایی که مردمونش باصفا وُ خاکـیـَن

همشون مثل ِ هَـمَن .. آدمای ِ پاکـیـَن

.

خوزستان مال ِ منه ... مال ِ تـو .. مال ِ همه

سرزمین ِ شادی که توو دلِـش پُـر از غـمه ...

.

اینجا انقـد خوبه که مردمش دوسِـش دارن

واسه آباد کردنِـش ندیدم کـم بذارن

.

مردمش اهل ِ دلـَن .. اهل ِ موسیقی وُ ساز

هم نِی انبون میزنن .. هم دَف وُ تــُنـبک وُ جاز

.

همه شیک وُ خوش لباس توو دیار ِ خودشون

فرقـیـَم نمیکنه پـیر باشن یا که جـَوون

.

خوزستانی عاشقه .. عاشق ِ شادی وُ شور

عاشق ِ ماهی خوری اونم از نوع ِ صـُبور

.

قهوه ی لـذیذ وُ تلخ .. چای ِ هِـل یا دارچینی

لب ِ کارون میبرن دور ِ هم شب نشینی

.

جـلوی مهمونشون قـلیه ماهی میذارن

هرچی چیز ِ خوب دارن واسه مهمون میارن

.

آخه خـوزستانیا مردمی مهربونن

خوبی توو ذاتشونه .. همیشه خوب میمونن

. 

خاک ِ خوزستان ِ من خاک ِ عاشق پَروَره

هرکی توش پا بذاره دل ِ اونو میبره

.

خوزستان مال ِ منه .. مال ِ تـو .. مال ِ همه

سرزمین ِ شادی که توو دلِـش پُـر از غـمه ...

.