لب فقط باید بخندد ...

خنده هایم با من هستند تا همیشه .. تا به گور

دل هر آنـقدر غـم نـِشانــَد لب نرانــَد این سُـرور !

.

میشوَد غـم ریخت در دل؛ جای غمها در دل است

لب فقط باید بخـندد؛ درک کن قلب ِ صبور !

.

پای فـردا را ندانـم کـز چه راهـی مـیرَوَد

با لب ِ خندان کـُنـم از راه ِ امروزم عـُبور ...

.

خنده اش را هرکه مخفی کرد دشمن شاد شد

من هـُویداست خنده هایم .. چـشـم ِ دشـمن باد کور !

.

آنکـه میخندد به روی دیگران خوشـروست او

روی خوش زیباتر است پنهان نکن پُـشـت ِ غرور !

.

زندگـی این است خواه ناخواه غـمـها مـیرسـند

میشـَوَد با خنده غـم را کم کنیم وُ هم به دور !

.

شادِمانی هم بخواهیم وُ نخواهیم مـیرسد

پس بخـندیم تا شـَوَد اسـباب ِ شادی جـُفت وُ جور ...

.

خنده هایم با من هستند تا همیشه .. تا به گور

گـرچه غـمبارم میخندم ولی .. حتـّی به زور !

.

وصیت

روز ِ مرگم سـر ِ قـبرم دوستان تاج ِ گلایوُل نبـَرید

نرگس وُ مریم وُ مینا وُ اقاقی گــُل ِ سُـنـبل نبـَریـد

.

من فـقط عاشـق ِ رُز بـودم وُ آن هم رز ِ قرمز رز ِ سُـرخ

شاخـه ای ساده کـفایت کـُـنـَدَم .. پـس به تجـمّـل نبرید

.

وقت ِ تـشیـیـع هـمگی از زن وُ از مَرد خـودآرا باشـید

نـشـوَد مجلس ِ من بـی بَـر وُ رو ؟! آدم ِ اُمّـُـل نبـَریـد

.

دوست دارم غزل وُ مـثنوی وُ قـطـعه بخوانید آنگاه

ببـَرید دفتری از شعر، فقط سوره وُ شش قـُل نبرید

.

روحـَم از شـیـوَن وُ زاری ِ عـزیـزان بخـدا میـرنجـَد

هرکـه را نیست غم ِ هجرت من تاب وُ تحمّـل نبرید

.

راسـتـی بَـعـد ِ چـِـهـِل سـنگ مرا آبـی ِ نـیلی بزنـیـد

وَ پـَس از آن سـَر ِ قـبرم گر که رفـتید دگر گــُل نبرید

.

صدای عشق

صدایَش را شنیدم جان گرفتم

ز کُـفر افتادم وُ ایمان گرفتم !

. 

چنان عطر ِ کلامَـش تازه ام کرد

که گویی غـُسل در باران گرفتم !

.

غمین وُ خسته وُ سرگشته بودم

ولی با صُحبَـتـَش سامان گرفتم !

.

کلام ِ دلنشینـَش شعر ِ نـَغـزی ست

که از آن مَطلَع ِ تابان گرفتم !

.

ز نـَجوایَـش درونم زیر وُ رو شد

هرآنچه خواست قلبم، آن گرفتم !

.

مرا حاجت از این خوشتر نباشد

که در اوج ِ غم از یزدان گرفتم !

.

عجب حال ِ خوشی دارم من امشب 

که جان ِ تازه از جانان گرفتم !

.

من و اندوه و حسرت

یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم 

با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم

.

منکه گمان میکردم عشقم جاو ِدان است

حالا به زور ِ روزگار از او جـُدایَم

.

آنقـدر دورم کرد فلک از دیدِگانش

گرمای عشقش هم دگر رفت از هوایم

.

آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم ؟

با دردِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم ؟!

.    

ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم

اشکی نمی آید دگر از چـَشم هایم

.

حتـّی گلویم هم دگر قدرت ندارد

بـفشارد وُ خالی کند این بُـغض هایم

.

شبـها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم

با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُـنج ِ خـَفایم

.

شاید چُنین گردد که روزی او بخواند

حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم !

.