با باور ِ خیالش ...

دیشب هوای یارم خواب وُ خیالی ام کرد

یادِ نگاهِ مَستـَش حالی به حالی ام کرد ...

.

با باور ِ خیالـَش تا اوج ِ عـشق رفتم

عشقـَش چو باده ی ناب از غـُصّه خالی ام کرد ...

.

به خوابم دیدم او را عاشقانه

به خوابم دیدم او را عاشقانه

که با اسب ِ سفید آمد شبانه ...

.

نِشاندَم روی اسب ِ بادپایَش

مرا بُرد با خودش تا بیکرانه ...

.

کنارش تا سحر آواز خواندم

وَ سَر دادم برایش این ترانه :

.

- بیا باهم بمانیم چون پرستو

کنار ِ هم بسازیم آشیانه ...

.

بیا  پـَر وا کنیم در آسـِمانها

جـُدا از درد وُ غمهای زمانه ...

.

بگیر امروز قلبم را که فردا 

نریزم اشک ِ حسرت دانه دانه ...

.

به ناگه خواب از چَـشمم جـُدا شد

وَ دیدم باز خود را کـُنج ِ خانه !

.

ولی این خواب ِ زیبا مُـژده ای داشت

برایَم داشت از عشقم نشانه !

.

که روزی باز می آید سُراغم !

گل ِ عشق هم زنـَـد در من جوانه ...

.

خدا را تو چه دیدی ! آه شاید

بمانـَد عشق ِ من هم جاودانه !

.

هَوَس یا عشق ؟ یا عادت ؟

هـَوَس یا عـشق ؟ یا عادت ؟ کـُدامَش ؟

هر آنچه دوست داری تو بنامَش

.

ولی من گویَـمَـش رؤیای زیبا

که شیرین است فقط در خواب کامَـش

.

اگر دیدی کسی گفت عاشقم من

بدان شعر وُ غزل باشد کلامَـش

.

وگرنه عـشق در این عصر وُ دوران

کجا بوده ؟ که من گویم سلامَـش !

.

هر آنکس که رسانـَد بر تو نفعی

تو آنگاه میزنی جامَت به جامَـش

.

دگر پس عاشقی معنا ندارد

دُکان و دَکّه بازار است تمامَـش

.

سُرودم این غزل آگاه گردی

کُـنی تدبیر با خود از پیامش

.

شکو ِه

بر سر من چه آمده ؟! چرا نمانده طاقتم ؟! 

چرا خیال ِ او ز من بُرده قرار وُ راحتم ؟!

.

کم بوده غم برای من ای روزگار ِ لعنتی ؟ 

عاشقی ام دیگر چه بود ؟ کجا بَرَم شکایتم ؟!

. 

اینهمه غم که میخورم کِی خبرش رسد به او ؟!

او که ز من بی خبر است .. پس چه ثمر ریاضتم ؟!

.

هرچه که میکشم همه از دل ِ لامروَّت است 

میروم هرکجا رَوَد تا چه شوَد نهایتم !

.

هرشبم از هوای او خواب، مرا نمی بَرَد 

او شده قبله گاهم وُ زمزمه ی عبادتم !

.

قصـّه ی روزگار ِ من قصـّه ی رنج وُ حسرت است 

چشمه ی اشک شد ز من هرکه شنید حکایتم

. 

صبا بیا شعر ِ مرا ببر بخوان پیش ِ خدا 

حاجتِ من به او بگو تا بکند اجابتم !!!

.