من و اندوه و حسرت

یکسال ِ دیگر هم گذشت بی او برایم 

با غصّه وُ شب گریه های بی صدایم

.

منکه گمان میکردم عشقم جاو ِدان است

حالا به زور ِ روزگار از او جـُدایَم

.

آنقـدر دورم کرد فلک از دیدِگانش

گرمای عشقش هم دگر رفت از هوایم

.

آه ای فلک کم بوده درد وُ غم برایم ؟

با دردِ عشق ِ او چگونه سَر نمایم ؟!

.    

ازبَس به شبها با خیالَش گریه کردم

اشکی نمی آید دگر از چـَشم هایم

.

حتـّی گلویم هم دگر قدرت ندارد

بـفشارد وُ خالی کند این بُـغض هایم

.

شبـها من وُ اندوه وُ حسرت می نشینیم

با کاغذ وُ شعر وُ قلم کُـنج ِ خـَفایم

.

شاید چُنین گردد که روزی او بخواند

حرف ِ دلم را از درون ِ شعرهایم !

.

عشق تو ...

عشق ِ تو برای من چه ارزشمند است 

با یاد ِ تو تا هست دلم خـُرسَند است

. 

غیر از تو کسی درون ِ قلبم ننشست 

تا هست دلم به عشق ِ تو پابند است

.

هرچند دلم گدای عشق ِ تو شـُدَست

تا مِهر ِ تو در اوست ثروتمند است  !

.

گر طالع ِ من پُـر از غم وُ بدبختی ست

با عشق ِ تو امّا سعاتمند است !

. 

از دوری ِ تو اشک  ز چَـشمم جاری ست

با فکر ِ تو در کـُنج ِ لبم لبخند است

. 

گر دست ِ فـَلَک از تو جـُدا کرد مَرا

زنجیر ِ دلم با دل ِ تو پیوند است

. 

دوری ِ تو تلخ است برایم ولی

امـّید ِ تو شیرین مثال ِ قند است !

.

من هم پر و بالی داشتم ...

ای خوش آن روز که من هم پـَر وُ بالی داشتم 

کـفتـر ِ جـَلـد ِ تـو بودم.. شـور وُ حالی داشتـم

.

هـمه ی دلـخوشـی ام گرمی ِ دستان ِ تـو بــود

مــأمـن ِ اَمـنـی وُ آســـوده خـیـالــی داشـــتــم

.

شکو ِه

بر سر من چه آمده ؟! چرا نمانده طاقتم ؟! 

چرا خیال ِ او ز من بُرده قرار وُ راحتم ؟!

.

کم بوده غم برای من ای روزگار ِ لعنتی ؟ 

عاشقی ام دیگر چه بود ؟ کجا بَرَم شکایتم ؟!

. 

اینهمه غم که میخورم کِی خبرش رسد به او ؟!

او که ز من بی خبر است .. پس چه ثمر ریاضتم ؟!

.

هرچه که میکشم همه از دل ِ لامروَّت است 

میروم هرکجا رَوَد تا چه شوَد نهایتم !

.

هرشبم از هوای او خواب، مرا نمی بَرَد 

او شده قبله گاهم وُ زمزمه ی عبادتم !

.

قصـّه ی روزگار ِ من قصـّه ی رنج وُ حسرت است 

چشمه ی اشک شد ز من هرکه شنید حکایتم

. 

صبا بیا شعر ِ مرا ببر بخوان پیش ِ خدا 

حاجتِ من به او بگو تا بکند اجابتم !!!

.