کنار ساحل جانم

غمی با وُسعت ِ دریا درون ِ سینه ام دارم

درون ِ سینه ی پـُرخون ولی بی کینه ام دارم

.

کنار ِ ساحل ِ جانم تماشا میکنم غم را

چه دریای سیاهی از غم ِ دیرینه ام دارم !

‌.

شکو ِه

بر سر من چه آمده ؟! چرا نمانده طاقتم ؟! 

چرا خیال ِ او ز من بُرده قرار وُ راحتم ؟!

.

کم بوده غم برای من ای روزگار ِ لعنتی ؟ 

عاشقی ام دیگر چه بود ؟ کجا بَرَم شکایتم ؟!

. 

اینهمه غم که میخورم کِی خبرش رسد به او ؟!

او که ز من بی خبر است .. پس چه ثمر ریاضتم ؟!

.

هرچه که میکشم همه از دل ِ لامروَّت است 

میروم هرکجا رَوَد تا چه شوَد نهایتم !

.

هرشبم از هوای او خواب، مرا نمی بَرَد 

او شده قبله گاهم وُ زمزمه ی عبادتم !

.

قصـّه ی روزگار ِ من قصـّه ی رنج وُ حسرت است 

چشمه ی اشک شد ز من هرکه شنید حکایتم

. 

صبا بیا شعر ِ مرا ببر بخوان پیش ِ خدا 

حاجتِ من به او بگو تا بکند اجابتم !!!

.

رویای شیرینم

مرا دیری ست رؤیایت شده آرامش ِ جانم 

چه تسکین میدهد یادت به این حال ِ پریشانم !

.

تو امشب باز اینجایی .. درون ِ باغ ِ رؤیایم

وَ من چون بُلبُلی عاشق برای تو غزلخوانم

.

چنان عشقت فرو رفته میان ِ تار وُ پودم که

دگر بی یاد ِ تو حتـّی دَمی بودن نتـْوانم !

.

بمیرم من اگر روزی که از درد ِ غم ِ هجرت 

زبان بـُـگـشایم وُ گویم که از عشقت پشیمانم !

.

اگر درد ِ همه عالم فـُرو ریزد به جان ِ من

فقط عشق ِ تو میخواهم که هم درد است وُ درمانم

.

به رسوایی اگر باشد کسی مجنون ِ راه ِ عشق 

قسم بر خالق ِ این عشق .. به ولله ِ که من آنـَم !

. 

کُـنون در مذهب ِ عشقم به آئین ِ تو دل بستم 

چه آئینی ز تو بهتر قـَوی میسازد ایمانم ؟!

. 

وَ ای رؤیای شیرینم .. به زیبایی ِ عشق سوگند

که از یادت تا هستم دَمی غافـِل نمی مانم !

.

بنازم من به خوزستان

بنازم من به خوزستان.. به اقوام ِ بـرومَـنـدَش

به ایل ِ بختیاری وُ عربهای هنرمنـدَش

.

به دزفولی ِ خوش لهجه.. به آبادانی ِ خونگرم

به اهوازی ِ پرشور وُ نجیب وُ بی همانندش

.

بنازم من به خوزستان.. به فرزندان ِ خرّمشهر

به اهل ِ ایذه اهل ِ شوش به ماهشهری ِ دلبـَندش

.

تمام ِ اهل ِ خوزستان همه یکدل وَ یکرنگد

همه از خاک ِ ایرانند.. جـُدا از هم نخواهنـدش

.

بنازم من به خوزستان.. به نیزار ِ شِـکـرخیـزش

به نخلستان ِ زیبا وُ به کارون ِ شـُکوهـمنـدَش

.

خوشا بر حال ِ آنانکه ز نسل ِ پاک ِ کارونند

وَ خوش برحال ِ آنکس که نمکگیر است وُ پابـنـدَش

.

بنازم من به خوزستان.. به گرمای دِل انگیـز َش

به آفتاب ِ پُر از عشق وُ به شرجی ِ خوشایـَنـدَش

.

دَم ِ فـرزنـد ِ خوزستان چو گرمای هوایـَش گرم

همیشه در اَمان باشد.. نگهدارَد خداونـدَش

.