مرا دیری ست رؤیایت شده آرامش ِ جانم
چه تسکین میدهد یادت به این حال ِ پریشانم !
.
تو امشب باز اینجایی .. درون ِ باغ ِ رؤیایم
وَ من چون بُلبُلی عاشق برای تو غزلخوانم
.
چنان عشقت فرو رفته میان ِ تار وُ پودم که
دگر بی یاد ِ تو حتـّی دَمی بودن نتـْوانم !
.
بمیرم من اگر روزی که از درد ِ غم ِ هجرت
زبان بـُـگـشایم وُ گویم که از عشقت پشیمانم !
.
اگر درد ِ همه عالم فـُرو ریزد به جان ِ من
فقط عشق ِ تو میخواهم که هم درد است وُ درمانم
.
به رسوایی اگر باشد کسی مجنون ِ راه ِ عشق
قسم بر خالق ِ این عشق .. به ولله ِ که من آنـَم !
.
کُـنون در مذهب ِ عشقم به آئین ِ تو دل بستم
چه آئینی ز تو بهتر قـَوی میسازد ایمانم ؟!
.
وَ ای رؤیای شیرینم .. به زیبایی ِ عشق سوگند
که از یادت تا هستم دَمی غافـِل نمی مانم !
.
