باز بهار میرسد

مُـژده رسـَد از آسـِمان 

از غزل ِ پرندگان 

ای به خزان نِـشستگان 

باز بهار میرسد...

.

میرَوَد اندوه ِ زمان 

خنده نـِشینـد به لـَبان

ای ز خوشی گــُسَستگان 

باز بهار میرسد...

.

کینه ز دل دِروُ کـنید

عـشق ز هم گِـرُو کنید

مِـهر دهید به بستگان 

باز بهار میرسد...

.

با همه پیدا وُ نهان 

آمَـدِگان وُ رفتگان

با غم ِ درگذشتگان

باز بهار میرسد 

باز بهار میرسد...

کنار ساحل جانم

غمی با وُسعت ِ دریا درون ِ سینه ام دارم

درون ِ سینه ی پـُرخون ولی بی کینه ام دارم

.

کنار ِ ساحل ِ جانم تماشا میکنم غم را

چه دریای سیاهی از غم ِ دیرینه ام دارم !

‌.