مُـژده رسـَد از آسـِمان
از غزل ِ پرندگان
ای به خزان نِـشستگان
باز بهار میرسد...
.
میرَوَد اندوه ِ زمان
خنده نـِشینـد به لـَبان
ای ز خوشی گــُسَستگان
باز بهار میرسد...
.
کینه ز دل دِروُ کـنید
عـشق ز هم گِـرُو کنید
مِـهر دهید به بستگان
باز بهار میرسد...
.
با همه پیدا وُ نهان
آمَـدِگان وُ رفتگان
با غم ِ درگذشتگان
باز بهار میرسد
باز بهار میرسد...
خنده هایم با من هستند تا همیشه .. تا به گور
دل هر آنـقدر غـم نـِشانــَد لب نرانــَد این سُـرور !
.
میشوَد غـم ریخت در دل؛ جای غمها در دل است
لب فقط باید بخـندد؛ درک کن قلب ِ صبور !
.
پای فـردا را ندانـم کـز چه راهـی مـیرَوَد
با لب ِ خندان کـُنـم از راه ِ امروزم عـُبور ...
.
خنده اش را هرکه مخفی کرد دشمن شاد شد
من هـُویداست خنده هایم .. چـشـم ِ دشـمن باد کور !
.
آنکـه میخندد به روی دیگران خوشـروست او
روی خوش زیباتر است پنهان نکن پُـشـت ِ غرور !
.
زندگـی این است خواه ناخواه غـمـها مـیرسـند
میشـَوَد با خنده غـم را کم کنیم وُ هم به دور !
.
شادِمانی هم بخواهیم وُ نخواهیم مـیرسد
پس بخـندیم تا شـَوَد اسـباب ِ شادی جـُفت وُ جور ...
.
خنده هایم با من هستند تا همیشه .. تا به گور
گـرچه غـمبارم میخندم ولی .. حتـّی به زور !
.
