مُـژده رسـَد از آسـِمان
از غزل ِ پرندگان
ای به خزان نِـشستگان
باز بهار میرسد...
.
میرَوَد اندوه ِ زمان
خنده نـِشینـد به لـَبان
ای ز خوشی گــُسَستگان
باز بهار میرسد...
.
کینه ز دل دِروُ کـنید
عـشق ز هم گِـرُو کنید
مِـهر دهید به بستگان
باز بهار میرسد...
.
با همه پیدا وُ نهان
آمَـدِگان وُ رفتگان
با غم ِ درگذشتگان
باز بهار میرسد
باز بهار میرسد...
از عـشق میـسُـرایَم .. از حسّ ِ ناب ِ جانم
از رنـج ِ دلـپذیری کـز مهـر ِ تـو در آنـم
.
یاد ِ تـو در وجودم هردَم روان وُ جاری ست
نامـَت چو دُرّ وُ گوهر میریزد از زبانم
.
سرمای روزگارم از تـو همیشه گرم است
رنگ ِ بهـار دارد با عشق ِ تـو خـزانـم
.
این عشق در وجودم تا هست غم ندارم
صدساله هم که باشم با عشق ِ تـو جوانم
.
خون در درون ِ قلبم میجوشد از تـو انگار
عشقت چو آتـش ِ داغ میسوزد استخوانم
.
از عشق ِ تـوست اگر جان، جامانده در وجودم
این جان ِ نیمه جان هم از تـوست مهربانم
.
من عاشق ِ تـو هستم در اوج ِ بی تـو بودن
سخت است تاب ِ این عشق .. امّا میتوانم !
.
