مُـژده رسـَد از آسـِمان
از غزل ِ پرندگان
ای به خزان نِـشستگان
باز بهار میرسد...
.
میرَوَد اندوه ِ زمان
خنده نـِشینـد به لـَبان
ای ز خوشی گــُسَستگان
باز بهار میرسد...
.
کینه ز دل دِروُ کـنید
عـشق ز هم گِـرُو کنید
مِـهر دهید به بستگان
باز بهار میرسد...
.
با همه پیدا وُ نهان
آمَـدِگان وُ رفتگان
با غم ِ درگذشتگان
باز بهار میرسد
باز بهار میرسد...
