مُـژده رسـَد از آسـِمان
از غزل ِ پرندگان
ای به خزان نِـشستگان
باز بهار میرسد...
.
میرَوَد اندوه ِ زمان
خنده نـِشینـد به لـَبان
ای ز خوشی گــُسَستگان
باز بهار میرسد...
.
کینه ز دل دِروُ کـنید
عـشق ز هم گِـرُو کنید
مِـهر دهید به بستگان
باز بهار میرسد...
.
با همه پیدا وُ نهان
آمَـدِگان وُ رفتگان
با غم ِ درگذشتگان
باز بهار میرسد
باز بهار میرسد...
هـمه میرَوَند به باغ سـیزده به دَر کنند
از بـَد وُ آفـَت وُ شـَر به صِحـَت گــُذر کنند!
.
چونکه از نگاهشان نـَحس وُ نامبارک است
"سـیزده" وَ باید از این عدد حـَذر کنند!
.
سیزده مثل ِ من است؛ بـَدشـُگون وُ بـَدبیار
بی گناه به چـَشم ِ بـَد سوی او نـظر کنند!
.
من وُ این عدد فقط جـُرمـِمان بـَخت ِ بـَد است
تا که میرسـَند به ما فکر ِ بـَد بـِسـَر کنند!
.
وای از این خیال ِ بـَد که به نارَوا بـَرَند
هرکه وُ هرچه بـُوَد ریـشه اش تــَبر کنند...
تا بخاطر دارم از این زندگی ِ بی صفت نامهرَبانی دیده ام
با همه همدرد وُ همراه بودم امـّا آه خودم بی همزبانی دیده ام
.
هرچقدر مَردُم خوشی وُ عیش وُ نوش دیدند از این زندگی
من همان اندازه اندوه وُ عذاب وُ سختی از این زندگانی دیده ام
.
وعده وُ قول و قراری من اگر دادم کسی را پس عمل کردم به آن
وعده ی سـَرخـَرمـَن وُ بیهوده امّا من فقط با خوش زبانی دیده ام!
.
آنکسی را که گمان کردم پـُر از مردانگی وُ مـَردی و معرفت است
از همان؛ نامردی وُ رفتارهای ناپسند ِ آنچنانی دیده ام!
.
آه چه گویم با تو از جور ِ زمانه..! هرچه گویم باز هم کم گفته ام
من ز دستـَش رَنجها وُ دردهایی را که تو نامـَش ندانی دیده ام!
.
هرچه خواهـَد آوَرَد این روز ِگار رَنج وُ مَشقـَّت بر سرم؛ میپذیرم
چون من آن را روزگار ِ بی وفای پـَست وُ فانی دیده ام
.
هیچکس در راه ِ جانفرسا وُ سخت ِ زندگی یاری رسان ِ من نبود
من فقط از جانب ِ پَرورد ِگارم گــَه گــُداری پُـشـتــبانی دیده ام...!
.
از بس از این زندگی غم دیده ام شاعـر شدم
در سُرودَنهای احوالـم چـنـین ماهِـر شدم !
.
هرچه دنیا درد وُ غمها داشت آوَرد بر سرم
من نِـشـَستم بخت ِ تارم را فـقط ناظر شدم !
.
زیر ِ بار ِ اینهمه اندوه عجـب پُرطاقـتم !
آه .. مگر ایّـوب هستم کاینچنین صابر شدم ؟!
.
در طواف ِ کعبه ی رنج وُ عذابم دَم به دَم
من خـُدایم را در اوج ِ غصّه ها زائِر شدم !
.
خواستم در کوی ِ دلبر تا اَبـَد ساکِن شـَوَم
از بدِ دوران ز آنجا هم فقط عابر شدم …
.
بسکه در دنیا کشیدم زجر ِ بی حدّ وُ حساب
درحریم ِ حق تعالی طیـِّب وُ طاهر شدم !
.
یک شب ِ دیگر هم از شبهای پُر دردم گـذشت
باز هم در مَحضر ِ شب گریه ها حاضر شدم …
.
نه کسی را دوست دارم.. نه کسی در دل ِ من هست
نه کسی همرهِ عشق ِ دل ِ ناقابل ِ من هست
.
نه دگر تشنه ی عشقم.. نه دگر برده ی احساس
بعد از این کِـبر وُ سیاهی همه جا با دل ِ من هست
.
عشق .. شادی وُ محبَّت همه ارزانی ِ دُنیا
که فقط گوشه ی عُزلـَت حقّ ِ آب وُ گِل ِ من هست
.
آه وُ نفرین ِ دو عالم به من وُ بخت ِ سیاهم
که در آغاز ِ جوانی اینچنین حاصل ِ من هست
.
چه کسی صاحب ِ دنیاست که چنین عـدل ندارد ؟!
که دگر کرده فراموشم وُ ناغافل ِ من هست
.
